Αν είχα 1 ευρώ για κάθε άνθρωπο που ακούω να λέει ότι θα ήθελε να στήσει μια δική τους δουλειά, αλλά δεν έχει τα εφόδια για να γίνει επιχειρηματίας, θα είχα κάνει φέτος Χριστούγεννα στο Λονδίνο.
Αυτό σκεφτόμουν διαβάζοντας το υλικό γύρω από το πρόγραμμα Bridging the Gap –μια μεθοδολογία για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων κάθε ατόμου που θέλει να κάνει κάτι δικό του, ή ακόμα και επιχειρηματιών, που θέλουν να εξελίξουν την ήδη υπάρχουσα εταιρεία τους.
Σκεφτόμουν, με κάπως διαφορετικά λόγια, το εξής: έχουμε συνήθως στο νου μας την επιχειρηματικότητα σαν ένα κάπως λαμπερό αλλά και μυστηριώδες σύμπαν, του οποίου τα κλειδιά τα παίρνουν μόνο λίγοι και εκλεκτοί –εκείνοι που αποφάσισαν νωρίς να ακολουθήσουν σπουδές διοίκησης επιχειρήσεων ή εκείνοι που, για οποιοδήποτε λόγο, μεγάλωσαν μέσα σε μια επιχείρηση και έμαθαν από μικροί (και από πρώτο χέρι) τι σημαίνει να τη στήνεις, να την τρέχεις, να την αναπτύσσεις.
Δε μας αδικώ: τα περισσότερα παραδείγματα επιτυχημένων –ή έστω πολλά υποσχόμενων- επιχειρηματιών που φτάνουν στα μάτια και στα αφτιά μας, αφορούν ανθρώπους (συχνότερα άντρες, Καυκάσιους και σχετικά προνομιούχους) που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν από πριν μια κάποια επιχειρηματική εμπειρία και μπόρεσαν, μέσω αυτής, να κάνουν μια ιδέα πουλήσιμη, ελκυστική, βιώσιμη. Ήξεραν, σου λέει, να φτιάχνουν business plan, καταλάβαιναν από οικονομικά, τους ήταν εύκολη η πρόσβαση σε funding, γνώριζαν να πουλάνε, κατείχαν τόσα πράγματα που σε μας ακούγονται αλαμπουρνέζικα.
Οπότε εξακολουθούμε να νιώθουμε λίγες, σαν να μας λείπει το βασικότερο ίσως στοιχείο που θα μας επέτρεπε να προσπαθήσουμε και να ελπίσουμε κι εμείς για την ίδια επιτυχία.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Στην ως τώρα ζωή μου, έχω γνωρίσει δύο είδη επιχειρηματιών και επίδοξων επιχειρηματιών: α) εκείνους που ξεκινάνε από την αφετηρία της επιχειρηματικής επιτυχίας και αναζητούν από την αρχή μια οποιαδήποτε ιδέα για την οποία η πείρα ή το ένστικτό τους τους λέει ότι μπορεί να αποδειχτεί πολύ προσοδοφόρα (επειδή, για παράδειγμα, έχει ήδη γίνει κάτι αντίστοιχο στο εξωτερικό). Και β) εκείνους που ξεκινάνε να δουλεύουν πάνω σε μια δική τους ανάγκη/έμπνευση/εμμονή, χωρίς κανένα φοβερό εχέγγυο ότι μπορεί αυτή να γίνει επιχειρηματικά βιώσιμη, και ψάχνουν μέσα τους και γύρω τους να βρουν τον τρόπο να την κάνουν –επειδή θέλουν αυτή και μόνο αυτή, πριν και πέρα από το κέρδος (όχι ότι δεν το θέλουν κι αυτό, αλλά, εκ των πραγμάτων, το βολεύουν κάπου δεύτερο στη λίστα).
Μη μου ζητάτε να σας πω ποιοι πετυχαίνουν συχνότερα και περισσότερο, με οικονομικούς όρους. Το μόνο που έχω μπορέσει να μετρήσω είναι ποιοι πετυχαίνουν βαθύτερα και πιο μακροπρόθεσμα, με όλους τους όρους. Και είναι οι δεύτεροι.
Ομολογώ: δε θα πάψω ποτέ να θαυμάζω τους ανθρώπους που διαθέτουν τέτοια δικτύωση εγκεφάλου ώστε να μπορέσουν να μετατρέψουν σε βιώσιμες επιχειρηματικές ιδέες δεκαπέντε πράγματα που άκουσαν από τυχαίους ανθρώπους μέσα σε ένα μήνα. Έχουν μια εμπειρία και έναν τρόπο σκέψης που πιθανότατα ποτέ δε θα αποκτήσω και που πιθανότατα θα τους οδηγήσει στο να φτιάξουν ένα επόμενο μεγάλο hit, της τάξης των παγωμένων γιαουρτιών.
Ας μην κοιμίζουμε όμως τον εαυτό μας με την ψευδαίσθηση ότι μόνο εκείνοι πετυχαίνουν.
Κατά τη γνώμη μου, εκείνοι που πετυχαίνουν βαθύτερα και πιο μακροπρόθεσμα είναι εκείνοι που προτιμούν να δουλέψουν στο να αναπτύξουν τον εαυτό τους, τις δεξιότητες και τα αδύναμα σημεία τους, προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν πραγματικότητα αυτό που θέλουν διακαώς –ακόμα κι όταν ένα σωρό άνθρωποι γύρω τους τους λένε πως είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Εκείνοι έχουν το πιο σημαντικό: το πάθος (κι ας μην ξέρουν ακριβώς γιατί). Τα εργαλεία, την εμπειρία και τη γνώση μπορούν να τα βρουν τριγύρω αν ψάξουν. Μπορούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στην επιθυμία τους και την πραγματοποίησή της, μέσα από σεμινάρια, μεθοδολογίες, προγράμματα, mentoring, coaching, δια βίου εκπαίδευση, διάβασμα, πρακτικές και ένα σωρό άλλα -γιατί αυτό θέλουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Κάτι που ένα παγωμένο γιαούρτι δε θα τους πρόσφερε για πολύ.
Το Bridging the Gap είναι μια μεθοδολογία εκπαίδευσης και ανάπτυξης επίδοξων αλλά και πιο έμπειρων επιχειρηματιών, μέσα από το mentoring, το coaching και άλλες μορφές πρακτικής εκπαίδευσης. Μπορείς να μάθεις περισσότερα και να το αναζητήσεις εδώ και εδώ.
The post Ποιο είναι τελικά το πιο σημαντικό για να φτιάξεις τη δική σου επιχείρηση; appeared first on Women On Top.